Weer eens jarig... zoiets dat je elk jaar wel een keer overkomt en gisteren was het weer zover. Aan de ene kant voel je je wel feestelijk, maar aan de andere kant  is er toch altijd een beetje een "unheimliches" gevoel, het neigt een beetje naar depressief. Bij mij tenminste. Ondertussen ben ik 45 - "halverwege" sprak mijn moeder bemoedigend. Dan is je jeugd definitief voorbij en moet je volwassen zijn en zo, althans zo voelt dat. 

Dat was tenminste de strekking van het verhaal van een vorige baas: "Word jij nou nooit eens volwassen?", "Nee" antwoordde ik, "Want dan ga ik op jou lijken..." En dat is, was dan ook mijn vrees: zo'n ingeslapen, conservatief type met geen enkele drive meer om nog een rol van betekenis te spelen buiten z'n 4 muren. 

Nou zal mijn zoon ondertussen wel ongeveer hetzelfde tegen mij aankijken, maar goed, dat is het Grote Generatie Probleem.

Jarig zijn is tegenwoordig wel hard werken, trakteren op het werk (en ik werk op twee plaatsen, dus ik blijf bezig) en alle felicitaties op de diverse social media-kanalen beantwoorden is bijkans een dagtaak. Maar het heeft ook z'n leuke kanten, fan-art (mag ik dat zo zeggen?) bijvoorbeeld, van Vincent!